БОЖЈАТА ВИСТИНА ВО НЕБЕСНОТО СВЕТИЛИШТЕ

Преку светилиштето ние ги сфаќаме следниве духовни вистини, кои се однесуваат на нашето спасение. Исто како што Бог го означил физичкото место на Своето присуство среде Својот народ во светилиштето. Така и во духовниот свет постои место за духовно присуство на Бога.

Бог не се населил во ниту еден шатор на Израелците, дури ниту во Мојсеевиот шатор. Но Тој рекол за посебно место каде треба да Му се поклониме. Зошто? Која е духовната поука во ова?

Бидејќи ниту еден човек, без разлика колку е близу до Бога, дури и ако разговара со Бога лице в лице, нема монопол врз Божјата вистина и не е 100% одраз на Божјата вистина. И гневот на Мојсеј, кога двапати удрил во карпата, е јасна потврда за тоа.

Божјото светилиште нè учи дека не треба да ја бараме вистината за Бога и за спасението во човекот, таа е во Бога, во Неговата Реч, Божјата вистина е во небесното светилиште.

КАКО ВИСТИНАТА ЗА НЕБЕСНОТО СВЕТИЛИШТЕ ГИ ОСЛОБОДУВА ЛУЃЕТО

Вистината за небесното светилиште ги прави луѓето слободни во Христа, нашиот Посредник и Првосвештеник. Слободни во прашањата за нивниот однос со Бога, слободни во прашањата на нивното спасение.

Односно слободни во тоа да не го направат нивното спасение зависно од мислењето на луѓето, од која било организација. Христос им рекол на Своите следбеници:

„Јас сум лозата, а вие прачките; и кој е во Мене, и Јас во него, тој ќе даде многу плод; зашто без Мене не можете да направите ништо“ (Јован 15:5).

Христос нè учи дека секој верник треба лично да биде накалемен на лозата, односно на Него, не на друга прачка, туку лично на лозата, во спротивно нема да се спасите. Ако вие преку друга прачка сте накалемени на лозата, тогаш што ќе се случи, ако прачката, на која сте биле накалемени, од разни причини, се откине од лозата и се исуши? Заедно со неа и вие ќе се откинете од лозата и ќе се исушите. Христос и само Тој — е патот на секој верник кон Бога:   

„Исус му рече: ‘Јас сум Патот, Вистината и Животот; никој не доаѓа кај Отецот, освен преку Мене’“ (Јован 14:6).

Ова е она што нè учи вистината за нашето спасение, откриена од Бога во светилиштето. Ако верниците денес го свртат својот поглед кон небесното светилиште и на Христовата служба во него, тие никогаш не би дозволиле таква ерес во своите срца дека нивното спасение зависи од црквата и од мислењето на грешните луѓе како што се и тие, кои и самите имаат потреба од Божјо спасение.

АПОСТОЛИТЕ БИЛЕ СЛОБОДНИ ВО ХРИСТА

Апостолите ја разбрале оваа вистина: 

„Затоа Бог, кога на наследниците на ветувањето сакаше јасно да им ја покаже Својата неизменлива волја, посведочи со клетва, та преку две неизменливи работи, во кои не е можно Бог да излаже, да имаме голема утеха и ние, кои прибегнуваме да се прифатиме за надежта што ни е дадена, а која е за нашата душа цврста и сигурна котва, и кој влегува дури зад завесата, каде што Исус за нас влезе најнапред, откако стана вечен Првосвештеник по чинот Мелхиседеков“ (Евреите 6:17-20).

Откако ја разбрале вистината за своето спасение преку Христос, нашиот Првосвештеник во небесното светилиште, апостолите не зависеле од мислењето на луѓето. Тие се спасувале само преку Христа: 

„Во луѓето ли сега барам благонаклонетост, или во Бога? Или, пак, на луѓето ли сакам да им угодувам? Ако бев сакал да им угодувам на луѓето, немаше да бидам Христов слуга“ (Галатјаните 1:10).

„Тој е оној камен што од вас ѕидарите беше отфрлен, Кој стана камен темелник; и во никој друг нема спасение: зашто под небото нема друго име дадено на луѓето, преку кое би можеле да се спасиме… И кога ги повикаа, им заповедаа воопшто да не зборуваат, ниту пак да го учат народот во името на Исус. Но Петар и Јован им одговорија и рекоа: ‘Просудете дали е справедливо пред Бога вас да ве слушаме повеќе отколку Бог; зашто ние не можеме да не зборуваме за она што сме го виделе и чуле’“ (Дела 4:11,12,18-20).

ЗОШТО БИЛО НЕВОЗМОЖНО АПОСТОЛИТЕ ДА БИДАТ ЗАПРЕНИ И ЗАПЛАШЕНИ?

Водачите на црквата им порачувале да молчат, им се заканувале со репресија, но сведоците на Божјата вистина не можеле да бидат запрени или заплашени од какви било закани. Дали знаете зошто? Затоа што тие не живееле за земното, туку за небесното: 

„И така, ако сте воскреснале заедно со Христос, барајте го она што е горе, каде што Христос седи оддесно на Бога; мислете за небесното, а не за земното. Зашто вие умревте, и вашиот живот е сокриен со Христос во Бога“ (Колосјаните 3:1-3).

Иако тие очигледно се тука, но во духот се таму, на небото. Тие живеат со вера, нивната татковина е таму, нивниот Бог е таму, нивниот Посредник е таму, таму е и нивната црква на првородените:  

„Сите тие умреа со вера, не добивајќи ги ветувањата, а само оддалеку ги видоа и ги поздравија, признавајќи дека се гости и придојдени. Бидејќи оние што така зборуваат покажуваат дека бараат татковина. И ако ја беа имале на ум онаа татковина, од која беа излегле, ќе имаа прилика да се вратат. Но тие сакаа подобра, односно небесна татковина; затоа и Бог не се срами да се нарече нивен Бог; бидејќи им има приготвено град“ (Евреите 11:13-16).

„Но вие пристапивте кон Сион и градот на живиот Бог, небесниот Ерусалим, и кон безбројните ангели, на свечениот собор, кон собранието на првородените, кои се запишани на небесата, и кон Бога, Судијата на сите, и кон духовите на праведниците, што достигнаа совршенство, и кон Исус, Посредникот на Новиот завет, и кон крвта за попрскување, која подобро зборува од Авеловата“ (Евреите 12:22-24).

НЕБЕСНОТО СВЕТИЛИШТЕ — Е ЗАШТИТА НА СЕКОЈ ВЕРНИК ОД ЕРЕСИТЕ ВО ПРАШАЊАТА ЗА СПАСЕНИЕТО

Погледнете, каква духовна слика Бог слика за нас.  Тој го изведува секој од нас од нашиот духовен Египет, од домот на ропството, и го води кон Небесниот Ханан.

Тој подигнал за нас на небо светилиште, така што на патот до небесниот Ханан, гледајќи што се случува во небесното светилиште, да не бидеме заведени од незнабоштвото и вечно да пропаднеме.    

Во духовниот свет барајте го Бога и вистината за спасението не во вашите фантазии, туку во небесното светилиште. И сè што во вашиот ум е во спротивност со вистината на спасението, откриено во светилиштето, треба да се отфрли, без оглед колку е привлечно вашето откритие.

Небесното светилиште — тоа е заштита за секој верник од ересите во прашањата за спасението. Покрај тоа, небесното светилиште е најдоброто средство, заштитувајќи го верникот од идолопоклонство, во кое ќе потоне целата земја, поклонувајќи се на ѕверот и прифаќајќи го неговиот белег (жиг).

И така, каков е овој духовен пат на нашето спасение, јасно прикажан од Бога преку светилиштето?

Во минатата тема веќе истакнавме дека овој пат, е пат на слободни луѓе. Бог никого со сила не принудува да стане свет. Стекнувањето на Божјата светост треба да биде ваша лична одлука. Ако вие мислите дека тоа е невозможно, тогаш задржете го ова еретичко учење за себе и не ги попречувајте оние кои, гледајќи на небесното светилиште, веруваат дека Бог ќе ги направи свети преку Христа:  

„Нека биде благословен Бог и Отецот на нашиот Господ Исус Христос, Кој нè благослови со секаков духовен благослов од небесата во Христос, така што и нè избра преку Него, уште пред светот да биде создаден, за да бидеме свети и непорочни пред Него во љубовта“ (Ефесјаните 1:3,4).

„…Христос ја засака Црквата и се предаде Себе за неа, за да ја освети, очистувајќи ја со водна бања преку словото; та да ја претстави пред Себе како славна Црква, која нема осквернување, или порок, или нешто слично, туку да биде света и непорочна“ (Ефесјаните 5:25-27).

ЗА ШТО СВЕДОЧЕЛО ДОБРОВОЛНОТО ДОАЃАЊЕ НА ЧОВЕКОТ ВО СВЕТИЛИШТЕТО СО ЖИВОТНОТО ЗА ЖРТВА

Првиот чекор на патот кон спасението е да признаеш дека си грешник. И тоа не во општа смисла, велејќи, сите згрешиле и сите умираат, па и јас сум грешник. Не, признај дека си грешник во смисла дека треба да се исчистиш од својот грев, затоа што не можеш сам да го поднесеш овој товар.

Вистината за нашето спасение, откриена од Бога во светилиштето, нè учи дека навистина секој кој себеси се препознава како грешник, кому му треба Спасител, има потреба од заменска Жртва. Имено за тоа сведочи доброволното доаѓање на човекот во светилиштето со животното за жртва: 

„И го повика Господ Мојсеја, и му рече од скинијата на собранието, велејќи: ‘Соопшти им на синовите израелски, и кажи им: кога некој од вас сака да Му принесе жртва на Господ од добитокот: од крупниот и од ситниот добиток принесувајте жртва. Ако принесува жртва сепаленица од крупен добиток, нека принесе машко, здраво; нека ја доведе пред влезот од скинијата на собранието, за да придобие милост пред Господ. И нека ја стави раката своја врз главата на жртвата, и ќе придобие милост за очистување’“ (Левитска 1:1-4).

ШТО СИМБОЛИЗИРА СТАВАЊЕТО РАКА НА ЖРТВАТА?

И така, вие доаѓате со својата жртва во светилиштето, ја ставате раката на жртвата, зошто? Што се подразбира под оваа постапка? Која духовна поука се крие во ова? Што се случува кога ќе ја пружите раката да се ракувате со некој човек? Со оваа постапка вие ја покажувате вашата наклонетост кон него. Вие го отворате вашиот внатрешен свет преку надворешна постапка. Вашата внатрешност се изразува преку надворешноста.

Зошто дојдовте во светилиштето со жртвата, што имате внатре во вас? Свесност за својата грешност. Ја протегате својата рака кон жртвата. Зошто? Со цел преку оваа надворешна постапка да го пренесете она што е внатре во вас, а внатре е гревот што сте го направиле и чувството на вина за направениот грев. Вие сакате да ја пренесете вашата внатрешна вознемиреност, вашиот грев на ова животно. Преку гестот на ставање на рака, вие го исповедате вашиот грев и вашата вина на жртвата. Еве како ова е јасно објаснето во Левитска 16. поглавје:

„Потоа да ги положи Арон двете свои раце врз главата на живиот козел, да ги исповеда над него сите беззаконија на синовите израелски, и сите нивни престапи, и сите нивни гревови, и да ги стави врз главата на живиот козел…“ (Левитска 16:21).

Еве уште еден впечатлив пример:

„И синот на Израелката похули на Името. И го доведоа кај Мојсеј… И му рече Господ на Мојсеј, велејќи: ‘Изведи го оној што хулеше надвор од логорот, а сите што чуја, нека ги стават рацете свои врз главата негова и целиот народ нека го убие со камења, и кажи им на синовите израелски: секој што ќе похули на својот Бог, ќе го прими својот грев’“ (Левитска 24:11,13-15).

Ајде да донесеме многу важен духовен заклучок. Преку ставање на рака, во прочитаните текстови, преку овој физички чин, извршено е на духовно ниво пренесување на гревот, вината за него и последиците за направениот грев е врз оној, на кого биле ставени рацете. И оној, на кого биле ставени рацете, односно оној, на кого бил ставен гревот, морал да умре. 

БОГ НИ ГО ДАЛ СИНОТ, ЗА ДА ГИ ПОНЕСЕ НА СЕБЕ СИТЕ НАШИ ГРЕВОВИ

Дали некои луѓе се раѓаат безгрешни? Не. Имаат ли луѓето жртва за грев? И да, и не. Може ли човек да остане без заменска жртва? Да. Доколку доброволно не ги стави своите гревови и вината за тие гревови на Христа.

Нема да верувате, но, и покрај оваа едноставна и очигледна вистина, што ни беше откриена во светилиштето како духовен пат на нашето спасение, малкумина христијани брзаат да ги стават своите гревови и вина врз Христа, нивната заменска Жртва. Многу луѓе повеќе сакаат да страдаат дури и по молитвата за покајание. И тие се впуштаат во духовен мазохизам, самобичување, внатрешно распнување, наместо со вера да ги стават рацете на Христа на нивната заменска Жртва и да се ослободат од тешкиот товар, кој и онака немаат сила да го носат, и од кој може да ги избави само физичката смрт на грешниот…

Но, ако сакате да го обновите својот однос со Бога, и да ја отстраните завесата на гревот, која ве разделува од Бога, тогаш не постои друг начин за спасение освен самите, со сопствена желба и со сопствена вера да ги ставите своите гревови и вина на Христа. Без овој важен чекор не можете да се приближите до Бога. Дали знаете зошто? Затоа што гревот нè разделува од Бога, и ние самите не можеме да се ослободиме од него.

Затоа Бог ни го дал Синот, за да ги понесе сите наши гревови на Себе, Тој може да го стори тоа:

„…Господ ги натовари врз Него гревовите на сите нас… Праведниот Слуга Мој ќе ги оправда мнозина и гревовите нивни врз Себе ќе ги понесе...и ги понесе врз Себе гревовите на мнозина и за престапниците стана посредник“ (Исаија 53:6,11,12).

ЗОШТО ХРИСТОС НЕМА ДА ГИ ОПРАВДА СИТЕ?

Дали некогаш сте се запрашале, зошто Христос нема да ги оправда сите и нема да ги понесе гревовите на сите? Бидејќи, не сакаат сите со вера да ги стават своите гревови на Него. Можеби некому неговата духовната гордост не му дозволува да го направи тоа, можеби неверувањето или некоја друга причина, но ако не го сторат тоа, тогаш остануваат без заменска жртва.  

И затоа гревови ќе останат на него, и тие нема да му дозволат да го обнови односот со Бога, и тој ќе загине на денот на второто Христово доаѓање. За да го обновиме нашиот однос со Бога, заради наше спасение, да научиме нашите гревови и вина да ги пренесуваме на Христа. Во спротивно, тежината на гревот и чувството на вина ќе нè здробат и ние ќе загинеме.

НА КОГО УКАЖУВА ЖРТВАТА НА ЖРТВЕНИКОТ?

Вистината за нашето спасение, која Бог ни ја открил во светилиштето, нè учи на следните поуки, додека се приближуваме кон жртвеникот. Жртвеникот имал рогови направени од сите страни на четирите агли.

„Направи и жртвеник од дрвото шитим – пет лакти долг и пет лакти широк; четириаголен да биде жртвеникот и три лакти висок. А на неговите четири агли направи им рогови, така што роговите да излегуваат од него; и опкови го со бронза“ (Излез 27:1,2).

Во Библијата, роговите се симбол на сила и моќ:

„На тоа Ана се помоли вака: ‘Моето срце воскликнува во Господа расте мојата сила преку мојот Бог. Устата ми се шири на моите непријатели, зашто се радувам на Твојата помош… Кои Му се противат на Господа, се сотираат. Сèвишниот грми од небесата врз нив. Господ им суди на краиштата на земјата, му дава сила на својот цар, и Го воздигнува рогот на Својот помазаник’“ (1. Самоилова 2:1,10).

Од овој детал добиваме моќна духовна поука, која ни помага да го разбереме нашиот Бог. Жртвата на жртвеникот — укажува на Јагнето Божјо, односно на Христа.

ИСУС ХРИСТОС ГО ВОЗВИШИЛ ЖРТВЕНИКОТ НАД ЖРТВАТА

Но, што симболизира жртвеникот?

Жртвата била положена на жртвеникот. Христос – Синот Божји е жртва, но не и жртвеник: 

„Сите ние бевме заблудени како овци, секој си одеше по својот пат, – и Господ ги натовари врз Него гревовите на сите нас… Но волјата Господова беше да Го казни, и Го предаде на мачење…“ (Исаија 53:6,10).

Бог Отецот бил иницијатор на оваа жртва. Тој го жртвувал Својот Син. Жртвеникот укажува на големината на Божјата љубов кон луѓето. Роговите на овој жртвеник нè учат дека најважна сила што Бог ја открил на сите четири страни на светот не е Неговата физичка сила, туку духовната сила, тоа е силата на Неговата жртва. Роговите на жртвеникот се мачкале со крвта на жртвата. Имено со оваа сила на Крвта на Жртвата, Семоќниот Бог го победува сатаната во нашите срца.

Ако нема жртвеник, тогаш нема да има и жртва на него. Ако Бог не одлучил да го даде Својот Син да умре за нашето спасение, тогаш немаше да има Јагне Божјо и немаше да има Голгота. Христос го возвишил жртвеникот над жртвата, велејќи:

„Исто така велите: ‘Ако некој се заколне во жртвеникот, ништо не е; но, ако некој се заколне во дарот што е на него, виновен е’. Безумни и слепи! Што е посвето: дарот или жртвеникот што го осветува дарот?“ (Матеј 23:18,19).

Имено Божјата пожртвувана љубов кон паднатото човештво ја прави Жртвата на Голгота толку голема и значајна. Христос многу сакал, во Неговиот живот, во Неговата служба, и што е најважно во Неговата смрт, луѓето да ја видат суштината — Бога Отецот и Неговата со ништо неспоредлива љубов:

„Зашто Бог толку го возљуби светот, што Го даде Својот Единороден Син, та секој што верува во Него да не загине, туку да има вечен живот“ (Јован 3:16).

„…и не ви велам дека Отецот ќе го помолам за вас; бидејќи Отецот Сам ве сака, зашто вие Ме засакавте и поверувавте дека Јас сум излегол од Бога“ (Јован 16:26,27).

„Го објавив името (карактер) Твое на луѓето…“ (Јован 17:6).

НЕ СМЕЕМЕ ДА ГО ЗАБОРАВИМЕ БОГА ОТЕЦОТ!

Колку и да звучи парадоксално, но токму она што Христос се трудел да им го открие на луѓето, сега е предадено на заборав. Практично сите христијани, со ретки исклучоци, или целосно заборавиле дека постои Бог Отец, или го нарекуваат Отец Неговиот Син Христос, или измешале сè во теолошкиот хаос. Но, ова е во спротивност со Божјата реч:

„Но Бог, Кој е богат со милост, поради големата Негова љубов, со која нè засака, иако бевме мртви поради гревовите наши, нè оживеа во Христоси нè воскресна со Него и нè постави на небесата во Христос Исус, за да им го покаже на идните векови преизобилното богатство на Својата благодат во добрина кон нас преку Христос Исус“ (Ефесјаните 2:4-7).

Кој е богат со Својата милост? Кој ја покажал Својата љубов кон нас? Кој нè оживеал преку Христовата жртва? Бог Отецот и само Бог Отецот. И секој што ќе влезе во светилиштето за да го научи патот на спасението, гледајќи во жртвеникот на жртвата сепаленица, ќе ја разбере, сфати и прифати во своето срце неспоредливата љубов на БОГ ОТЕЦОТ кон својот грешник. Тој ќе го увиди во Бога својот ревносен љубен Отец.

 „Христос дошол како гласник на Јехова, и Неговиот пат бил обележан со благослови. Тој бил испратен да го открие Отецот. Целиот Негов живот, до последната жртва, е откривање на Бога на луѓето. Голготата била таа што објавила дека небесниот Отец е ‘милостив, долготрпелив, многумилостив и верен! Кој ја чува правдата и покажува милост на илјадници, Кој проштава беззаконија, неправди и гревови, но Кој виновни не остава неказнети’ (Излез 34:6,7). Христос бил Светлината на светот и од Него блескале чисти, светли зраци на славата на Неговиот Отец“ (Материјали од 1888 година, том 1, гл. 46).

НА ШТО УКАЖУВАЛ ОГНОТ, КОЈ ПОСТОЈАНО ГОРЕЛ НА ЖРТВЕНИКОТ?

Огнот на жртвеникот морал постојано да гори. На жртвеникот се принесувале жртви. Огнот укажувал на светоста Божја:

„Видов најпосле дека се поставија престоли и седна Старец; облеклото му беше бело како снег, а косата на главата Негова како чиста волна; престолот Негов личеше на огнен пламен, со тркала како оган што пламти. Река огнена излегуваше и минуваше пред Него…“ (Даниел 7:9,10)

„А славата Господова се гледаше како оган што гори на врвот од планината пред синовите израелски“ (Излез 24:17).

Огнот, кој постојано горел на жртвеникот укажувал на Божјата непроменливост во светоста и чистотата. А жртвата, ставена на огнот, укажувала на неспоивоста на светоста и гревот. Затоа сите грешници ќе бидат изгорени во огнот на оваа Божја светост, а грешниците кои не го оставиле својот грев ќе загинат. Но,засега на жртвеникот умира заменската жртва, на која биле положени гревовите што човекот ги направил.  

Еве зошто е важно својот грев со вера да го ставиме на Христа. Само Тој може да го спаси човекот од целосно уништување на жртвеникот. На овој начин ни се открива вистината за Божјата омраза кон гревот и неспоивоста на светоста и гревот. И, ако некој сака да се спаси, живеејќи со гревот, тој никогаш не разбрал ништо од јасната Божја поука, која ни е дадена на жртвеникот за жртвата паленица.

ШТО СИМБОЛИЗИРАЛА КРВТА ИЗЛЕАНА ПОД ЖРТВЕНИКОТ?

Дел од крвта се излевала под жртвеникот и не се внесувала во светилиштето, каде што се извршувала посредничката служба, симболизирајќи го посветувањето на човекот. Зошто Бог рекол така да се постапува? Затоа што нема секој да најде време за посветување, и ќе бидат спасени само со вера во заменската жртва, односно само преку оправдување. Пример за ова е разбојникот на крстот. Тој не ја имал можноста што ја имале луѓето што поверувале во Христовата жртва на денот на Педесетница:

„И со многу други зборови сведочеше и ги молеше, велејќи: ‘Спасувајте се од овој пакостен род!’ И така оние што од срце ги примија неговите зборови, се крстија и се присоединија во тој ден околу три илјади души. И беа истрајни во учењето на апостолите, во заедничкиот живот, во прекршувањето на лебот и во молитвите“ (Дела 2:40-42).

Овие луѓе верувале, добиле преку вера оправдување, се крстиле и, постојано останувајќи во учењето на апостолите, се посветиле со вистината. Според тоа, секој има свој пат до спасението. Бог гледа на околностите на човековиот живот, и оној, кој поверувал, но немал можност да биде посветен со вистината, умрел, загинал, но тој ќе биде спасен само со оправдување, со вера во искупителната Христова жртва. 

НА ШТО УКАЖУВАЛА ПРОМЕНАТА НА СВЕШТЕНИЧКАТА ОДЕЖДА, КОГА ПЕПЕЛТА СЕ ИЗНЕСУВАЛА НАДВОР ОД ЛОГОРОТ?

Пепелта од жртвата морала да се изнесе надвор од логорот, со преоблекување на одеждата на свештеникот.

„Свештеникот нека ја облече ленената одежда, а и ленената долна облека нека ја облече на телото свое, па потоа нека ја собере пепелта од жртвата што огнот ја изгорел и нека ја стави покрај жртвеникот. А откако ќе ги соблече одеждите свои и облече други, нека ја изнесе пепелта надвор од логорот на чисто место“ (Левитска 6:10,11).

Христос, откако ќе ја заврши Својата посредничка служба во небесното светилиште, ќе ги соблече Своите свештенички одежди и ќе облече судиска одежда. И тогаш сите, што не се помириле со Бога преку Христовата жртва ќе загинат, а нивниот прав ќе биде зад логорот на Божјите деца:

„Тие излегоа по ширината земна и го заобиколија живеалиштето на светиите и возљубениот град; падна од Бога оган небесен и ги проголта“ (Откровение 20:9).

„Зашто, ете, доаѓа ден, вжарен како печка; тогаш сите горди и оние, кои постапуваат нечесно, ќе бидат како слама, и ќе ги изгори денот што иде, вели Господ Саваот; и така, нема да остане од нив ни корен, ниту гранчиња... и ќе ги газите нечестивите, како прав под стапалата на нозете ваши во тој ден, кога Јас ќе дејствувам, вели Господ Саваот“ (Малахија 4:1-3).

МИЕЊЕ ОД НЕЧИСТОТИЈАТА

Понатаму ние приоѓаме до мијалникот пред да влеземе во светињата. Подоцна, во Соломоновиот храм, мијалникот бил со огромни димензии и бил наречен бакарно море. Невозможно било, дури и по принесувањето на жртва, да се влезе во светилиштето без миење, за непослушноста следувала смрт:

„И уште му рече Господ на Мојсеј, велејќи: ‘Направи и мијалник од бакар за миење и подножјето негово нека е од бакар; постави го меѓу скинијата и жртвеникот и налеј вода во него; и Арон и синовите негови од него нека ги мијат рацете свои и нозете свои; кога влегуваат во скинијата, нека се мијат со вода, за да не умрат…“ (Излез 30:17-20).

Духовната поука е очигледна, невозможно е да влеземе во комуникација со Бога, да се зближиме без да се измиеме од нечистотија. Се разбира, во овој обред се гледа крштевањето, но само делумно. Апостол Петар пишува:

„Образецот на таа вода – крштавањето, но не отстранувањето на телесната нечистотија, туку ветувањето на Бога добра совест – нè спасува сега и нас преку воскресението на Исус Христос“ (1 Петрово 3:21).

По прифаќањето на заменската жртва, доаѓа Божјо ветување дека имаме чиста совест, односно ветување за чистење и миење од гревот во сите негови манифестации:

„Ниту крадците, ни користољупците, ни пијаниците, ниту хулниците, ни разбојниците нема да го наследат царството Божјо. А такви беа и некои од вас; но се измивте, се осветивте, се оправдавте во името на нашиот Господ Исус Христос преку Духот на нашиот Бог“ (1 Коринтјаните 6:10,11).

ВИСТИНАТА ЗА НАШЕТО СПАСЕНИЕ СЕ ЗАСНОВА НА ОПРАВДУВАЊЕ ПРЕКУ ВЕРА ВО ХРИСТОВИТЕ ЗАСЛУГИ И ПОСВЕТУВАЊЕ ПРЕКУ ХРИСТОВИОТ ЖИВОТ

Спасените нема случајно да заминат на небото. Нивното спасение е резултат на долгата борба за сопствено посветување и очистување на духот и телото:

„И така, возљубени, имајќи вакви ветувања, да се очистиме од секоја нечистота на телото и на духот, исполнувајќи ја светоста во страв Божји“ (2. Коринтјаните 7:1).

„А јас му одговорив: ‘Ти знаеш, господине’. А тој ми рече: ‘Тие се што дојдоа од големи маки; тие ги испраа облеките свои и ги избелија со крвта на Јагнето. Затоа се пред престолот на Бога, Кому Му служат во Неговиот храм и дење и ноќе; и Оној, Кој седи на престолот, ќе се всели во нив’“ (Откровение 7:14,15).

Затоа Бог уште од самиот почеток ни ја објаснува вистината за нашето спасение. Таа почива на два столба, и тоа: оправдување преку вера во Христовите заслуги и посветување преку Христовиот живот: 

„Зашто, ако се помиривме со Бога преку смртта на Неговиот Син, уште додека бевме непријатели, тогаш уште повеќе ќе се спасиме преку Неговиот живот, откако сме се помириле“ (Римјаните 5:10).

Забележете дека преку оправдување со вера во Христовата заменска жртва, ние се помируваме со Бога. А преку посветување преку Христовиот живот, ние се спасуваме.

Секој, кој се помирил со Бога преку вера во Христовата жртва и донел одлука во своето срце да се посвети (стане свет) преку Христовиот живот, тој оди подалеку од првата завеса. Односно, само оние што се 100% убедени дека можат да станат свети преку примерот на Христовиот живот, можат да влезат во светилиштето:

„Ние, пак, сите со откриено лице, како во огледало гледајќи ја славата Господова, се преобразуваме во истиот лик, од слава во слава, како од Духот Господов“ (2 Коринтјаните 3:18).

„Нека биде благословен Бог и Отецот на нашиот Господ Исус Христос, Кој нè благослови со секаков духовен благослов од небесата во Христос, така што и нè избра преку Него, уште пред светот да биде создаден, за да бидеме свети и непорочни пред Него во љубовта“ (Ефесјаните 1:3,4).

ДА РАЗГЛЕДАМЕ ЕДНО ВАЖНО ДУХОВНО ПРАШАЊЕ

Значи, го признавте својот грев пред жртвеникот и ги ставивте своите гревови на заменската жртва. Свештеникот ја зема оваа крв и влегува со неа во првото одделение на светилиштето во Светињата за да посредува кај Бога.

Зошто се потребни овие постапки ако мојот грев е пренесен на заменската жртва, а јас донесов одлука да се посветам?

БОЖЈАТА СВЕТОСТ НЕ МОЖЕ ДА ГО ТРПИ ГРЕВОТ

Кога Израел застанал под планината Синај, прототип на светилиштето, народот еднодушно извикал: 

„И сиот народ одговори еднодушно и рече: ‘Сè што рекол Господ ќе направиме’. Тогаш Мојсеј Му ги соопшти на Господ зборовите на народот“ (Излез 19:8).

По кратко време, народот повторно извикува:

„Дојде Мојсеј и му ги повтори на народот сите зборови Божји и сите заповеди. И сиот народ одговори во еден глас, и рече: ‘Сите наредби што ги кажал Господ, ќе ги извршуваме’“ (Излез 24:3).

Но, поминува уште малку време и ние гледаме сеопшто отстапување на народот.

„И му рече Господ на Мојсеј: Оди поскоро и слези долу, зашто народот твој, кого го изведе од земјата египетска, појде по пат на беззаконие. Брзо се отклонија од патот, што им го определив; си направија теле, и му се поклонија, па му принесоа жртви, и рекоа: ‘Еве го, Израеле, твојот бог што те изведе од земјата египетска’. И му рече Господ на Мојсеј: ‘Гледам дека оној народ е тврдоглав, но сега остави да се разгори гневот Мој против нив и да ги истребам, а од тебе ќе направам голем народ’“ (Излез 32:7-10).

Божјата светост не може да трпи грев. На планината Синај биле принесени жртви и двапати луѓето дале ветување дека ќе му бидат верни на Бога. Но, за жал, гревот надвладеал.

Тоа што Бог вели за уништувањето на народот за направениот грев, говори за тоа, дека, оние што принеле заменска жртва, добиле простување, а потоа почнале да грешат, нема да бидат спасени: 

„Зашто, ако, откако ја познавме вистината, своеволно продолжуваме да грешиме, тогаш нема веќе жртва за гревови, туку страшно очекување на суд и јаростен оган што ќе ги проголта противниците. Ако оној што го прекршил Мојсеевиот закон, пред двајца или тројца сведоци безмилосно се казнува со смрт, тогаш, колку ли потешка казна, мислите, ќе заслужи оној што Го погазил Синот Божји и ја осквернил крвта на заветот преку која е осветен и Го похулил Духот на благодатта? Зашто ние Го знаеме Оној што рекол: ‘Одмаздата е Моја, Јас ќе платам’, вели Господ. И пак: ‘Господ ќе му суди на Својот народ’. Страшно е да се падне во рацете на живиот Бог!“ (Евреите 10:26-31).

ПРАВИЛНО РАЗБИРАЊЕ НА ПОСРЕДУВАЊЕТО

Мојсеј почнал да посредува за виновниот народ и Бог не го уништил, туку ја раширил Својата благодат, Својата милост кон народот:

„А Мојсеј, се помоли пред Господ Бог, и рече: ‘Зошто се разгорува, Господи, гневот Твој против народот Твој, кого го изведе од земјата египетска со сила голема и рака цврста’… Нека се смири Твојот силен гнев и немој да го погубуваш народот Твој… И Господ се смилува и не му направи зло на народот Свој, како што беше рекол“ (Излез 32:11-14).

Па сепак, тие подоцна, продолжувајќи да мрморат, паднале во пустината и не влегоа во Ветената земја.

Од ова можеме да заклучиме дека посредувањето — не е ништо друго, туку како милост во продолжување на времето, но не и бесконечна милост. Посредувањето — е продолжен период на милост, манифестиран преку заменската жртва.

Ова може јасно да се претстави на следниов начин. Човек има срцев застој и се користи дефибрилатор за да го стартува. Дејството на дефибрилаторот е како да се залагаме за животот на запреното срце. Ако за време на посредувањето, односно за време на дејството на дефибрилаторот, срцето почне да работи, тогаш посредувањето помогнало. А ако не, тогаш било залудно. Со други зборови, времето и напорот биле залудни.

Посредувањето — е време на дејствување, време за исполнување на одлуката која била донесена пред влезот во светилиштето. Предај му го својот грев на Христа и почни да живееш свет живот. Во Христовата парабола, посредувањето и постапките за тоа време се одразуваат на следниов начин:

„И ја кажа оваа парабола: Некој човек имаше во своето лозје посадено една смоква, па дојде да бара од неа плод, но не најде. Тогаш му рече на лозарот: ‘Ете, три години доаѓам и барам плод на оваа смоква, и не наоѓам; пресечи ја; зошто само да ја испостува земјата’ .А тој му одговори и рече: ‘Господаре, остави ја и оваа година, додека да ја опкопам и и ставам ѓубре; па, ако роди, добро, а ако не даде плод, тогаш в година ќе ја пресечеш’“ (Лука 13:6-9).

ХРИСТОС Е ДУХОВЕН ЛЕБ БОЖЈИ

Христовото посредување — е милоста на Бог Отецот, која навреме и активно му помага на човекот, така што заменската жртва за него не е залудна и тој може да се ослободи од гревот кој тој го ставил на заменската жртва и кој довел до смртта на заменската жртва.

Во што се состои оваа помош? За да го разбереме ова, треба да обрнеме внимание на три предмети во одделението наречено „Светиња“. Трпезата на која се принесуваат лебовите, светилката со седум светилника и жртвеникот за темјан. Симболиката и духовните поуки овде не се тешки за разбирање. Лебот е Христос:

„А Исус им рече: ‘Јас сум лебот на животот; кој доаѓа кај Мене, нема да огладни и кој верува во Мене, нема никогаш да ожедни’“ (Јован 6:35).

Кога човек јаде леб, тој се наситува и добива сила. Христос е Божјиот духовен леб. Тој ни е даден да ги наситиме нашите души. Да ни даде духовна сила за борба против гревот:

„Имајќи Го пред очи Зачетникот и Довршителот на верата – Исус, Кој, поради Неговата идна радост претрпе крст, занемарувајќи го срамот, и седна од десната страна на престолот Божји. Мислете на Оној Кој од грешниците претрпе над Себеси таква поруга, та да не ви дотегне, и да не станете малодушни! Во борбата против гревот уште не сте се противеле до крв“ (Евреите 12:2-4).

Во Христа, кој станал човек како нас, во Неговиот пример на земниот живот, скриена е огромна сила за секој верник во борбата со гревот. Следејќи го Христа, можете да стекнете сè, што Тој има:

„Зашто, кој го спознал умот Господов, та да го објасни? А ние имаме ум Христов“ (1 Коринтјаните 2:16).

„А Господ нека ги насочи срцата ваши право кон љубовта Божја и трпението Христово“ (2 Солунјаните 3:5)

„Затоа со многу поголема радост ќе се фалам со своите слабости за да се всели во мене силата Христова“ (2 Коринтјаните 12:9)

„А по однос на нашите браќа, тие се пратеници на црквите, Христова слава“ (2 Коринтјаните 8:23).

„Бидејќи љубовта Христова нè гони да го мислиме ова: кога еден умрел за сите, тогаш сите се умрени“ (2 Коринтјаните 5:14).

ВЕРАТА ВО ХРИСТА Е ДОСТАПНА ЗА СЕКОЈ ЧОВЕК

Непроменливиот закон на духовниот живот е: она во што гледате, во тоа се преобразувате.

Постојаното гледање во Христа незабележливо го менува грешникот. Тоа е како семе засадено во земјата што расте, но човек тоа не го гледа. Не е тешко да се види Христос со духовни очи, сè што е потребно е само вера: 

„Та вашата вера испитана да излезе подрагоцена од нетрајното злато, кое сепак се испробува преку оган, за пофалба и чест и слава, кога ќе се појави Исус Христос, Кого Го сакате, иако не сте Го виделе, и во Кого верувајќи сега, а не гледајќи Го, се радувате со неискажлива и славна радост, примајќи ја крајната цел на вашата вера – спасението на душите“ (1 Петрово 1:7-9).

Вера, која им е достапна на сите: и мали и големи, и мажи и жени, богати и сиромашни, луѓе од различни националности кои го познаваат Христа од Словото Божјо:

„А овие се запишани за да поверувате дека Исус е Христос, Синот Божји, и верувајќи да имате живот во Неговото име“ (Јован 20:31).

КОГО ГО СИМБОЛИЗИРА СВЕТИЛНИКОТ СО СЕДУМ ГРАНКИ?

Вториот предмет во светилиштето бил светилникот со седум гранки. Седум — е број на божествена полнота. Светлината за нас е Христос и само Христос.

„Јас – Светлината – дојдов во светот, така што никој, кој верува во Мене, да не остане во темнина“ (Јован 12:46).

„Беше Вистинска Светлина, Која го осветлува секој човек, што доаѓаше во светов“ (Јован 1:9).

Христос целосно ни го открил Бога Отецот. Ние повеќе не сме во темнина на незнаење што се однесува до Бога и Неговата волја за нас:

„Како што Ми заповеда Отецот, така правам“ (Јован 14:31).

„Зборовите што ви ги кажувам, од Себе не ги зборувам; туку од Отецот, Кој е секогаш во Мене, Тој ги врши делата“ (Јован 14:10).

„Зашто Јас слегов од небото не да ја извршувам Мојата волја, туку волјата на Отецот, Кој Ме прати“ (Јован 6:38).

„Зашто во Него телесно живее сета полнота на Божеството, и вие да бидете исполнети во Него“ (Колосјаните 2:9,10).

Но, во сето ова, никогаш не заборавајте дека Христос, светлината на животот и лебот на животот, живеел во Израел меѓу луѓето, но малкумина го вкусиле овој леб и тргнале по таа светлина. И затоа тие останале гладни и во темнина. Повторно, го свртувам вашето внимание на фактот дека без ваше активно учество и желба, вашето спасение е НЕВОЗМОЖНО.

КАДЕЊЕТО НА ТЕМЈАНОТ ГИ СИМБОЛИЗИРА МОЛИТВИТЕ КОН БОГА

И последниот предмет во првото одделение од светилиштето е кадилниот жртвеник. Палењето на темјан на него ги симболизира молитвите на Божјиот народ кон Бога: 

„И кога ја зеде книгата, четирите животни и дваесет и четирите Старешини паднаа пред Јагнето, држејќи секој од нив харфа и златни чаши, полни со темјан, кои се молитвите на светиите“ (Откровение 5:8).

Овој жртвеник исто така имал рогови, знак на моќ, и овие рогови исто така биле намачкани со крв. Нашите молитви имаат моќ само кога се во името на Христос. Кога сè во нив е проникнато со Христос, од желбата да станам како Него, од желбата Неговата жртва да не биде залудна во мојот живот.

Лажниот темјан за кадење не бил дозволен под никаков изговор. Формалните молитви не се благопријатни за Господа.

Искрената молитва, во која човекот го става својот дух на располагање на Бога за духовна трансформација, нема да остане неуслишена од Бога:

„Бидејќи се надеваше во Мене, и ќе го избавам, и ќе го заштитам, зашто го позна името Мое. Ќе повика кон Мене, и ќе го чујам; со него ќе сум во неволја; ќе го избавам и ќе го прославам, ќе му дадам многу денови и ќе му го јавам спасението од Мене“ (Псалм 89:14-16).

Во борбата со гревот за стекнување на Божја светост, верникот мора да се бори со Бога во молитва и, како Јаков да рече: Нема да Те пуштам, додека не ме благословиш со победа.

И само на оние кои ја поминале оваа фаза, кои поминале низ кадилниот жртвеник, ќе им биде дозволено да влезат зад завесата пред Божјото лице.

ЗА КОГО ЌЕ БИДЕ ЗАЛУДНО ХРИСТОВОТО ПОСРЕДУВАЊЕ И ВРЕМЕТО НА БЛАГОДАТТА?

Секој што нема да го остави својот грев во оваа последна молитвена битка за време на маките на Јаков, или додека поминува по долината на смртната сенка, нема да му биде дозволено да ја премине завесата, односно нема да се спаси и нема да застане пред Божјото лице во вечноста. Ова е време на Божја милост и благодат, време на Христовата посредничка служба во небесното светилиште.

Ова е време кога неплодната смоква треба да одговори на посебната грижа за неа и конечно да почне да донесува плодови.

Безумни се оние христијани, кои напразно го губат времето и не го следат Христа како светлина во нивните животи. Тие не го „вкусуваат“ Христа со вера, за да го заситат својот дух со Христа и да имаат духовна сила во борбата со силите на темнината. Ниту, пак, се молат искрено во својата агонија, како Јаков, за победа над гревот што ги прогонува. За таквите, Христовото посредување и времето на благодатта ќе бидат залудни. И тие ќе останат без заменска жртва. И следствено на тоа, тие ќе загинат засекогаш без да се помират со Бога. Нивното духовно срце никогаш не чукало, и тие останале духовно мртви.

Бог преку едноставни и јасни примери на служба во светилиштето ни го покажува духовниот пат на нашето спасение.