КАКО ДА СЕ РАЗБЕРЕ БОЖЈАТА СУРОВОСТ ВО СТАРИОТ ЗАВЕТ

Како можеме да го разбереме и усогласиме Божјиот карактер во нашиот ум? Кој, од една страна, не го поштедил ниту Својот Единороден Син заради луѓето и Го предал на смрт и тортура; а од друга страна, Тој дал наредби за уништување на цели народи, жени, стари лица и деца.

Ова треба да го разбереме. Иако спасените ќе ги добијат сите одговори на нивните прашања во 1000-годишното царство, сепак, и денес можеме да го најдеме одговорот на ова горливо прашање во Светото Писмо. Многу е тешко човек со цело свое срце да го љуби и да му верува целосно на Оној кого не го познава, не го разбира, и што е најлошо, не се плаши. И како да ја разбереме постојната противречност, дека и покрај сите Божји заповеди да се уништуваат деца, Светото Писмо нè уверува дека:  

„Бог е светлина, и во Него нема никаква темнина“ (1. Јованово 1:5).

„Кој не љуби, тој не Го познал Бога, зашто Бог е љубов“ (1. Јованово 4:8).

„Во љубовта страв нема, туку совршената љубов го изгонува стравот, бидејќи стравот подразбира казна. Кој се плаши, не е совршен во љубовта. Ние Го љубиме, бидејќи Тој отпрвин нè возљуби“ (1. Јованово 4:18,19).

ЕДНОСТАВЕН, НО СОСЕМА ПОГРЕШЕН НАЧИН ДА СЕ РЕШИ ПРОТИВРЕЧНОСТА

Многу христијани на прилично чуден начин ја решаваат противречноста околу Божјиот карактер. Тие си измислиле два Бога – Бог на Стариот Завет, тоа е Бог Отецот, суров Бог кој казнува без милост; и Бог на Новиот Завет, Исус, добар и милостив Бог.

Овие христијани им препорачуваат на нивните браќа и сестри во верата, како и на новообратените, да го читаат само Новиот Завет и да го отфрлат Стариот Завет како застарен. Таквиот став успокоил некои, но дали е вистинит?

Во светлината на Библијата, оваа теорија не ја издржува проверката. На кого Исус ги охрабрувал Своите следбеници да ги упатуваат своите молитви? Говорејќи на јазикот на гореспоменатите верници на „злиот Бог“, кого и покрај тоа го сметаат за нивен Отец?

„Туку молете се вака: Оче наш, Кој си на небесата, да се свети името Твое“ (Матеј 6:9).

„И што и да посакате од Отецот во Мое име, ќе ви го исполнам, за да се прослави Отецот во Синот“ (Јован 14:13).

Покрај тоа, како што веруваат многу христијани, тоа бил „злиот“ Бог од Стариот Завет, кој го сакал светот, и го дал Својот Син да страда и да умре заради спасение на сите грешници:

„Зашто Бог толку го возљуби светот, што Го даде Својот Единороден Син, та секој што верува во Него да не загине, туку да има вечен живот“ (Јован 3:16).

ТЕКСТОВИ КОИ ЈА УНИШТУВААТ ЛАЖНАТА ТЕОРИЈА ЗА ДОБРИТЕ И ЗЛИ БОГОВИ

Ова не се сите текстови што ја разоткриваат лажната теоријата во врска со „злиот“ Бог на Стариот Завет и добриот Бог на Новиот Завет. Христос вели дека не само што ги сака луѓето, туку и Бог Отецот ја чувствува истата нежна љубов кон нив.

Христос, кого христијаните го сметаа за добар Бог на Новиот Завет, не дошол да ни се открие, Тој дошол со цел преку Својот живот во човечко тело да ни го открие Бога Отецот.

Односно, оној Бог кој многу христијани го нарекуваат „злиот“ Бог на Стариот Завет.

И Христос ни го открива целосниот карактер на Бог Отецот преку Неговиот живот:

„Зборовите што ви ги кажувам, од Себе не ги зборувам; туку од Отецот, Кој е секогаш во Мене, Тој ги врши делата“ (Јован 14:10).

„Го објавив името Твое на луѓето, што си Ми ги дал од светот; тие беа Твои, и Ти Ми ги даде, и го запазија Твоето слово“ (Јован 17:6).

Ако некој, читајќи го ова мисли дека Бог можеби се сменил од суров во добар, тогаш таа мисла нема библиска основа затоа што Божјото Слово јасно кажува:

„Зашто, Јас, Господ, не се менувам“ (Малахија 3:6).

„Бог не е човек, та да се колеба, ниту е син човечки, па да се изменува“ (Броеви 23:19).

Затоа, мора да ги отфрлиме лажните тврдења за „злиот“ Бог од Стариот Завет и „добриот“ Бог на Новиот Завет и да најдеме во Божјата реч одговор на прашањето за очигледните противречности во Божјиот карактер.

За да разбереме како Бог кој е полн со љубов, кој не го поштедил Својот Син заради спасување на луѓето во Новиот Завет, може да заповеда уништување на цели народи во Стариот Завет, вклучувајќи ги и децата? Треба да знаеме во Кого веруваме:

„Кои преку Него поверувавте во Бога, Кој Го воскресна од мртвите и Му даде слава, та верата ваша и надежта да ви бидат во Бога“ (1. Петрово 1:21).

„Зашто знам во Кого сум поверувал“ (2. Тимотеј 1:12).

УШТЕ ЕДНА ПРОТИВРЕЧНОСТ ВО БИБЛИЈАТА ЗА ОНИЕ КОИ ЧИТААТ ПОВРШНО

Додека ја проучуваме Библијата, честопати се среќаваме со необјасниви ситуации опишани во неа, во кои не само постапките на луѓето, нивните зборови, туку најчесто и постапките и зборовите на Бога и Неговиот Син не изгледаат сосема правилни, спротивно на нашата совест, нашето разбирање за доброто и злото. На пример, зборовите на Исус:

„Ако некој дојде кај Мене и не го намрази татка си и мајка си, жена си и децата свои, браќата и сестрите, па дури и душата своја, тој не може да биде Мој ученик“ (Лука 14:26).

Како Божјиот Син, кој ги учи сите на важноста од држењето на Божјиот закон, одеднаш, спротивно на петтата заповед , вели дека оние што сакаат да бидат Негови ученици треба да ја мразат својата мајка, односно оној што те родил и те одгледал? Мразењето деца е дел од тоа. Оние на кои во својата љубов кон нив им го даваш најдоброто од себе, својата сила, својот живот?

Кај многу луѓе, особено кај оние кои сè уште не му го дале срцето на Бога, овие зборови предизвикуваат внатрешен протест. Каков вид на религија е ова, во која треба да ги мразите луѓето што ви се најблиски, па дури и световните луѓе не го учат тоа. И како резултат: некои од нив тврдат дека овој повик на Христос на „суровост“ кон нивните роднини им дава право да не станат христијани; додека други, напротив, поради овие зборови уништија семејства, станаа аскети заради Бога и Неговите барања, велејќи дека Исус, Божјиот Син, го рекол тоа.

АКО ЧОВЕК НЕ РАЗБИРА НЕШТО, ТОЈ СЕ ПРОТИВИ НА ТОА.

Некои одат уште подалеку во отуѓување од своите роднини, повикувајќи се на други зборови на Христос:

„Друг, пак од учениците Му рече: ‘Господи, дозволи ми најнапред да отидам да го погребам татко ми’. Но Исус му рече: ‘Врви по мене, и остави ги мртвите да ги погребуваат своите мртовци’“. (Матеј 8:21,22).

Новиот Завет е преполн со вакви, благо речено, необични и навидум контрадикторни зборови, како и Стариот Завет. На крајот на краиштата, зарем не е чудно што Самиот Исус, кој на барањето на Својот следбеник да го закопа својот татко, одговорил: „Остави ги мртвите да ги погребуваат своите мртовци“, Самиот, грижејќи се за Марија на крстот, му рекол на Јован:

„А Исус, штом ја виде мајка Си, и ученикот кого посебно го љубеше, како стои, и рече на мајка Си: ‘Жено, ете ти син!’ Потоа му рече на ученикот: ‘Ете ти мајка!’ И од тој час ученикот ја зеде кај себе“ (Јован 19:26,27).

Стариот Завет, исто така, изобилува со вакви контрадикторни „необични“ зборови, кои тешко можеме да ги разбереме, каде што можеме да прочитаме за измамен пророк, кого лажен пророк го измамил. По што вистинскиот пророк бил убиен од лав, а лажниот останал жив.

Зошто толку сурово и неправедно? Каде е Божјата милост? Ние тоа не го разбираме, и она што не го разбираме, често не го прифаќаме, а она што не го прифаќаме, ние му се противиме и почнуваме да го осудуваме.

На крајот на краиштата, тоа се постапки на Господ. Осудувајќи ги, ние го осудуваме Господа. Затоа од витално значење е да научиме да ги разбираме Божјите постапки.

КАКО ПРАВИЛНО ДА СЕ РАЗБЕРАТ БОЖЈИТЕ ПОСТАПКИ?

Зошто Бог, кој го сака целиот свет, дава заповед да се уништи цел народ, и жени и деца? Ова е можеби најболното прашање за мнозина што читале за тоа во Библијата. Овие Божји заповеди се спротивни на нашето разбирање за правдата и добрината. Многу луѓе биле и сè уште се притиснати со ова.

Тие велат: „Бог е суров, а оние што ги извршуваат Неговите сурови упатства се исто толку сурови, како и Тој“. Што можеме да одговориме на ваквото обвинување? Точно е дека Библијата опишува ситуации што ја возбудуваат нашата свест и се спротивни на неа. Но, сите овие ситуации можат да бидат разбрани и објаснети во нивната вистинска светлина само кога ќе научиме правилно да го разбираме и со духовни очи да го гледаме духот што се крие во напишаните зборови. Ако не го сториме тоа, тогаш сме осудени на погрешно разбирање на Светото Писмо.

Убеден сум дека сите Божји постапки не се во спротивност со Неговиот карактер, како што е наведено во зборовите: „Бог е љубов“. Сите Божји постапки, без исклучок, се манифестација на Неговата љубов кон Неговите созданија, дури и оние во кои Бог заповеда да се одземе нечиј живот. И, ако не го разбираме ова, тогаш проблемот не е во Бога, туку кај нас, во нашата кратковидост и во недостаток на целосни информации што ги поседува Сезнајниот Бог:

„Моите мисли не се ваши мисли, ниту вашите патишта се Мои патишта, вели Господ. Но, како што е небото повисоко од земјата, така се и Моите патишта повисоки од вашите патишта, и мислите Мои повисоко од вашите мисли“ (Исаија 55:8,9).

„Телесниот човек не го прима она што е од Божјиот Дух: за него тоа е безумство; и не може да го разбере, зашто тоа треба со помошта на Духот да се испита“ (1. Коринтјаните 2:14).

„Надевај се на Господ од сè срце и не се потпирај врз твојот разум. По сите свои патишта размислувај за Него, и Тој ќе ти ги покаже твоите патеки. Не сметај се за мудрец“ (Изреки 3:5-7).

За да го разбереме Бога, ние треба понизно да учиме од Него, а не да се обидуваме да го подучуваме со нашиот совет. Господ ќе му се открие на секој човек кој понизно ја бара вистината.

ДЕЛАТА НА ДАВИД – СЛУГА ПО БОЖЈОТО СРЦЕ

Ајде заедно со вас да разгледаме една  библиска историја која, на прв поглед, исто така се коси со нашата совест. По примерот на оваа историја и сродните текстови, ќе видиме до каде води непослушноста кон Бога, кон Неговата заповед да ги казни луѓето.

Оваа историја зборува за Саул, расипаниот цар и со неговото навидум милостиво дело. А со неразбирливите постапки на Божјиот слуга, оној за кого Бог гласно зборува, велејќи дека тој му бил послушен во сè, станува збор за Давид. Тоа значи дека во постапките на Давид ќе ја видиме Божјата волја, Божјите постапки:

„Но ти не си таков, каков што беше Мојот слуга Давид, кој ги пазеше заповедите Мои и кој Ме следеше од сè срце, вршејќи го само она што е угодно пред очите Мои“ (1. Цареви 14:8).

„Зашто Давид го правеше она што беше право пред очите на Господ, и во сите дни на животот свој во ништо не отстапуваше од она што Тој му беше заповедал, освен постапката со Хитиецот Урија“ (1. Цареви 15:5).

Бог ги ценел делата на Давид толку високо што Давид се смета во Светото Писмо како модел на Христос, а Давидовото царство како модел на Христово царство:

„И нема веќе да се осквернуваат со своите идоли, со своите гадотии и со разни свои пороци; ќе ги извлечам од сите нивни живеалишта, каде што грешеле, и ќе ги очистам, – и ќе бидат Мој народ и Јас ќе бидам нивни Бог. А слугата Мој Давид ќе биде Цар над нив и Пастир на сите нив; тие ќе одат по Моите заповеди и уредбите Мои ќе ги пазат, и ќе ги исполнуваат. Тие ќе живеат во земјата, која му ја дадов на Мојот слуга Јаков, во која живееја предците нивни; таму ќе живеат вечно, тие и децата нивни и внуците нивни; а Мојот слуга Давид ќе биде кнез кај нив засекогаш. Ќе склучам со нив завет за мир, вечен ќе биде заветот со нив. И ќе ги средам, ќе ги размножам и ќе го поставам меѓу нив Моето светилиште засекогаш“ (Езекиел 37:23-26).

БИБЛИСКИ ПРИМЕР ЗА ПОСТАПКИТЕ НА ДАВИД, КОИ СЕ ШОКАНТНИ НА ПРВ ПОГЛЕД

„По Сауловата смрт, кога Давид се врати по разбивањето на Амаликијците и престојуваше во Циклаг два дена, ете, на третиот ден доаѓа човек од Сауловиот логор; облеката му е испокината и на главата има прав. Штом дојде кај Давид, падна на земја и му се поклони. И Давид го праша: ‘Од каде доаѓаш?’ Тој одговори: ‘Избегав од израелскиот логор’. Давид го праша: ‘Што стана? Раскажи ми’. А тој одговори: ‘Народот се разбега од битката, и многу народ падна и изумре; умреа и Саул и синот негов Јонатан’“.

„Давид го праша момчето што му раскажуваше: ‘Од каде знаеш дека Саул и синот негов Јонатан умреле?’А момчето што му раскажуваше, рече: ‘Јас случајно отидов на планината Гелвуја, и ете, Саул падна врз копјето свое, а колите и коњаниците го стигнаа. Тогаш тој се сврте назад и, откако ме виде, ми викна. И јас реков: ‚Еве ме.’ Тој ме праша: ‘Кој си ти?’ Јас му одговорив: ‘Јас сум Амаликиец.’ Тогаш тој ми рече: ‘Дојди кај мене и убиј ме, зашто смртна тага ме опфатила, но душата моја сè уште е во мене.’ И јас се приближив до него и го убив, бидејќи знаев дека тој нема да остане жив по паѓањето свое; и го зедов царскиот венец што беше на главата негова, и гривната што беше на раката негова, и ги донесов тука на господарот свој”.

„Тогаш Давид се фати за облеката своја и ја раскина, исто така и сите луѓе што беа со него, ги раскинаа алиштата свои, и липаа, и плачеа и постеа до вечерта за Саул и за синот негов Јонатан, и за народот Господов и за домот Израелов, поради тоа што беа загинале од меч. Давид, пак, го запраша момчето што му раскажуваше: ‘Ти од каде си?’ А тој му одговори: ‘Јас сум син на еден придојден Амаликиец’. Тогаш Давид му рече: ‘Како не се исплаши да кренеш рака за да убиеш помазаник Господов?’”

„И Давид повика еден од момците и му рече: ‘Дојди и убиј го!’ И оној го уби, и тој умре.И Давид му рече: ‘Твојата крв нека биде врз главата твоја, бидејќи твојата уста сведочеше против тебе, кога велеше: Го убив помазаникот Господов’“ (2. Самоилова 1:1-16).

ДАВИД НИ ГИ ПОКАЖУВА ВИСТИНСКИТЕ ОДЛИКИ НА БОЖЈИОТ КАРАКТЕР

Од текстовите што ги прочитавме погоре, јасно ни е дека овие работи му се угодни на Бога, иако делуваат шокантно.

Овој случај е прецизно поврзан со прашањата што ги покренавме погоре за неправедно уништување на луѓе по Божја волја. Оваа историја ќе ги расветли Божјите постапки, кои ни се чинат сурови.

Давид, човек според Божјото срце, убива човек според Божјата волја кој не му направил ништо лошо и кој се покорил на заповедта на Саул кој умирал. Не е фер? За што? Зошто? Дали Давид бил во право во оваа ситуација или не?

Од човечка гледна точка, Давид треба да се радува што Саул е мртов. Саул го гонел, сакал да го убие за ништо, и тоа било неправедно. Саул очигледно бил неправеден кон Давид. Освен тоа, Саул отстапил од Бога. Значи, она што се случило е Божја пресуда.

Сега патот до престолот е отворен, Бог го исполнил Својот збор. Дајте му слава на Бога и радувајте се. Давид можел да расудува вака: Јас го предупредив Саул дека Самиот Бог ќе го казни и мојата рака нема да биде на тебе – ова е исполнување на моите зборови. Треба да му се заблагодариме на гласникот за добрата вест.

Но, Давид постапил поинаку, не како што би помислиле. И Бог не ги осудил неговите постапки. Зошто? Затоа што Давид со своите постапки го одразувал карактерот на Господ.

Со своите постапки Давид покажал дека иако Саул сакал да го убие и го сметал Давида за свој непријател, Давид не сакал да го убие. Тој не сакал да умре неговиот непријател. Давид сакал да му биде пријател на Саул, како што  му бил пријател на Јонатан, а Давид и Саул биле во роднински врски преку бракот на Давид со најмладата ќерка на Саул. Квалитетите на Божјиот карактер можат да се видат кај Давид.

БОГ САКА ВЕЧЕН ЖИВОТ ЗА СЕКОЈ ОД НАС

Иако луѓето биле огорчени и се побуниле против Бога и го убиле Неговиот Единороден Син, Бог сепак продолжува да излева благодат врз овој грешен свет и да го дарува Своето спасение преку Христа:

„Зашто Бог го измири светот со Себе преку Христос, не земајќи ги предвид престапите на луѓето, и го положи во нас словото на измирување. Па така, ние сме Христови пратеници, како Бог да зборува преку нас. Ве молиме во името на Христос: помирете се со Бога“ (2. Коринтјаните 5:19,20).

Бог не сака никој да умре, дури и оние кои одат против Него и Неговиот народ, Тој копнее сите да имаат вечен живот:

„Господ нема да задоцни со Своето ветување, како што некои мислат за бавењето; но долго време трпи, бидејќи не сака да загине некој, туку сите да се покаат“ (2. Петрово 3:9).

ДАВИДОВАТА ПЕСНА ЗА САУЛ И ЈОНАТАН

Давид бил во блиска врска со Бога; тој бил воден од Божјиот Дух. Инаку, тој не можел толку добро да го одразува Божјиот карактер и да биде модел на Христос. Тагата на Давид за смртта на Саул била длабока, но Давид не е помилостив од Бога, тој само делумно го одразува Божјиот карактер. Ако несовршен човек толку тагува за смртта на својот непријател, тогаш колку Бог тагува за оние што се спротивставуваат на вистината. Зашто, Тој го дал Својот Единороден Син за нивно спасение, ризикувајќи да го изгуби засекогаш.

По смртта на Саул и Joнатан, Давид напишал жална песна во нивен спомен, во која зборува за нив со возвишени зборови:

„Саул и Јонатан, сакани и сложни во животот свој, не се разделија ни во смртта своја; тие беа побрзи од орлите, посилни од лавовите“ (2. Самоилова 1:23).

Со оваа песна, Давид ги научил сите луѓе дека убавото сеќавање на Саул и Joнатан треба да остане во вечноста, а не лошиот глас дека Саул паднал поради неговите беззаконија, што воглавном било точно:

„Така умре Саул поради своето беззаконие, што го направи пред Господ, зашто не ги запази зборовите Господови и се допрашуваше до вражачите, а не Го побара Господа. Затоа Тој и го погуби и царството негово го предаде на Давид, Јесеевиот син“ (1. Летописи 10:13,14).

Дејвид не се фокусирал на лошото, туку на доброто што е во човекот. Во жалната песна на Давид и во неговиот однос со Саул, ние гледаме само слика на Божјиот карактер, но постои огромен јаз меѓу прототипот и сликата, како помеѓу јагнето (Христовиот прототип) и самиот Христос.

БОГ БАРА НЕШТО ДОБРО ВО НАС

Бог бара нешто добро во нас, за да може преку него да допре до нас и да нè спаси. Но, во грешниот човек има малку добро, затоа Господ смета дека довербата во Него е добра за нас:

„Така, Авраам Му поверува на Бога, и тоа му се сметаше за праведност“ (Галатјаните 3:6).

„А Исус му рече: ‘Ако можеш да поверуваш – сè е можно за оној што верува’“ (Марко 9:23).

Среде расипаноста во дворецот на Јеровоам, Господ видел дете и го успокоил до славното воскресение, зашто од сите што живееја во дворецот, само тоа имало нешто добро во себе:

„Стани, па оди во домот свој; и штом ногата твоја ќе стапне во градот, детето ќе умре; сите Израелци ќе го оплачат и ќе го погребат, зашто само тоа од Јеровоамовиот дом ќе влезе во гроб, бидејќи само во него, од целиот Јеровоамов дом, се најде нешто добро пред Господ, Израеловиот Бог“ (1. Цареви 14:12,13).

Господ има милост кон Својот отпаднички народ, ако има барем нешто добро во него:

„И бидејќи тој се понизи (Ровоам), гневот Господов се одврати од него и не го уништи сосем, зашто и во Јудеја имаше нешто добро“ (2. Летописи 12:12).

Како да не се сетиме на Содом и Гомор, Господ бил подготвен да ги поштеди ако во нив се најдат десет праведници:

„Тој рече: Нема да го уништам ни заради оние десет“ (Создавање 18:32).

Бог не уништува целосно еден народ ако во него има барем десет праведници. Ова е важен детал кога зборуваме за уништување на народите.

Аналогно на Лот, ако има помалку од десет праведници во народот, тогаш Бог ги извлекува праведниците пред уништувањето. Сетете се на примерот на Рава и нејзиното семејство.

Ако има нешто добро во нас, дури и некаква надеж за наше посветување, тогаш Бог ќе стори сé што е можно за да нè спаси за цела вечност.

Давид плачел за Саул и Јонатан. Христос плачел над Ерусалим, бунтовниот град, за оние што Го распнаа. Во Гетсиманија, Тој плачел за целото човештво – за тебе и мене, без оглед на нашите гревови и сегашниот однос кон Него. Таков е Бог, каков што ни се открил во Неговиот Син.

САМО ОНИЕ КОИ СЕ ВО СОСТОЈБА ДА САКААТ КАКО НЕГО МОЖАТ ДА ГО РАЗБЕРАТ БОГА

За жал, многу луѓе, не го разбираат целосно текстот што ќе го цитирам:

„Кој не љуби, тој не Го познал Бога, зашто Бог е љубов“ (1. Јованово 4:8).

Божјите постапки можат правилно да ги препознаат, вклучително и оние кои можат да ни изгледаат сурови и неправедни, само оние кои научиле да љубат како Бог. Добро слушнавте, Божјите постапки ги осудуваат оние кои никогаш не научиле што е вистинска љубов и зошто Бог бил принуден, во Својата безгранична љубов, да постапува на овој начин.

Дали фактот дека родителите ги казнуваат своите деца за нивните гревови значи дека тие не ги сакаат своите деца? Дали љубовта е во попустливост?

КОИ СЕ АМАЛИЦИТЕ И КАКВИ СЕ НИВНИТЕ ПОСТАПКИ?

Ајде да ги разбереме постапките на Давид кон Амаликот, кој му ја донел веста за смртта на Саул. Во Давидовите постапки ни се откриваат Божјите постапки. Наместо да судиме, во понизност пред величината и Божјата мудрост, да ги разбереме неговите постапки. За да го разберете ова, треба да знаеме: кои се Амалиците?

Ова се потомците на Исав:

„Тимна беше наложница на Елифаз, синот Исавов, и му го роди на Елифаз Амалик. Тоа се синовите на Ада, жената Исавова“ (Создавање 36:12).

„Старешината Кореј, старешината Гатам, старешината Амалик. Тоа се старешините од Елифаз во земјата едомска; тоа се синови на Ада“ (Создавање 36:16).

Тие живееле меѓу Синајскиот полуостров и југозападниот дел на Палестина во близина на границите со Египет и Арабија (Броеви 13:29; Броеви 14:25, 1. Самоилова 15:7).

Штом Израелците го преминаа Црвеното Море, излегувајќи од египетското ропство, Амалиците ги нападнаа во пустината Рефидим од позади и ги убија оние што беа слаби, стари, уморни, т.е. стари луѓе, жени и деца, иако немаше причина за ова:

„Помни, како постапи со тебе Амалик, по патот, кога доаѓавте од Египет; како тој не се уплаши од Бога и како ги погуби по патот сите кои заостанаа зад тебе од умор, кога ти беше алчен и изнемоштен, и не се уплаши од Бога“ (Второзаконие 25:17,18).

Тоа беше банда. Тие се однесуваа како чакали, убивајќи ги слабите, иако видоа столб од облак и оган што ги водеше Израелците. Но, тие сепак се спротивставија на Божјиот народ, се спротивставија на Бога и на Богот на нивниот прататко Исав. Ова значи дека тие се одрекоа од живиот Бог, иако имаа познавање за Него.

Дали Бог ги навредил до овој момент? Дали Амалиците требале да го нападнат Израел? Дали Израел зазел земја од Амалик? Не. И ако Амалиците сакале да се борат, тогаш зошто да не постапат според законот на честа и да ги повикаат војниците во битка? Зошто треба подло да се убијат оние што ослабеле од патувањето, т.е. жени, стари луѓе и деца?

БОГ ЈА ОДЛОЖУВА СВОЈАТА ПРАВЕДНА ПРЕСУДА НАД АМАЛИЦИТЕ ЗА МОШНЕ ДОЛГО ВРЕМЕ

Божјата пресуда е праведна:

„Потоа Господ му рече на Мојсеј: ‘Запиши го тоа за спомен во книгата, и објасни му на Исус да помни дека сосема ќе го избришам споменот за Амаликијците од под небото’. Тогаш Мојсеј подигна жртвеник (на Господ), и го нарече „Јахве Ниси” – Господ ми е знаме! Бидејќи, рече тој, рака се кренала на престолот Господов; Господ ќе војува против Амалик од поколение на поколение“ (Излез 17:14-16).

Обратете внимание дека Бог го рекол ова само по богохулните постапки на Амалиците, но дури и оваа пресуда била одложена. Бог им дал шанса да се покајат и да ја поништат казната ако се покајат, но тие не го сториле тоа:

„Понекогаш велам Јас за некој народ и царство дека ќе го искоренам, ќе го згазам и погубам; но, ако тој народ, врз кого сум го изрекол тоа, се поврати од лошите свои дела, Јас го одлагам злото, што сум намислил да го направам“ (Еремија 18:7,8).

Во деновите на Судиите, Амалиците, заедно со Моавскиот цар Еглон го нападнаа Израел, опустошувајќи ја неговата територија:

„Тој ги собра кај себе синовите Амонови и Амаликови, па тргна и го собори Израел, и го завладеа градот на палмите. И синовите Израелови му робуваа на моавскиот цар Еглон осумнаесет години“ (Судии 3:13,14)

Овие текстови покажуваат дека времето поминува, Божјиот суд виси над Амалиците, но наместо да се покајат, тие продолжуваат да се занимаваат со убиства и грабежи. Поминува уште малку време, тие, како и Мидјаните, ги пљачкосуваа и ограбуваа Израелците во деновите на Гедеон:

„И кога ќе посееше нешто Израел, ќе дојдеше Мидјанец или Амаликиец или жител од исток, ќе нападнеше на него; и стоеше кај нив во шаторите, и ги уништуваше земните плодови дури до Газа, и не му оставаше за исхрана на Израел ни овца, ни вол, ни магаре. Зашто тие доаѓаа со добитокот свој и со шаторите свои, доаѓаа во големо множество – како скакулци; тие и камилите нивни број немаа, и одеа по земјата на Израел за да ја опустошуваат. Многу осиромаши тогаш Израел од Мидјаните, и повикаа синовите Израелови кон Господ“ (Судии 6:3-6).

„А Мидјаните и Амаликијците и сите жители од исток се беа сместиле по долината во големо множество, како скакулци; камилите нивни беа безброј, беа многу – како песокот на морскиот брег“ (Судии 7:12).

ДАЛИ АМАЛИЦИТЕ СЕ ИЗМЕНИЛЕ ПОСЛЕ  800 ГОДИНИ НА МИЛОСТ?

Само 400 години откако Амалиците го нападнале Израел, Бог му заповедал на Саул да го истреби овој народ:

„Потоа Самоил му рече на Саул: ‘Господ ме испрати да те помазам за цар над Неговиот народ, над Израел; а сега чуј го гласот Господов. Така говореше Господ Саваот: ‘Ќе го казнам Амалик за она што му го направи на Израел, кога му се испречи на патот додека овој излегуваше од Египет.’ Оди сега и нападни го Амалик (и Иерим) и истреби сè негово, но не земај за себе ништо од нив, туку уништи го и проколни сè што е негово; не штеди го, туку предај на смрт од маж до жена, од момче до доенче, од вол до овца, од камила до магаре“ (1. Самоилова 15:1-3).

Ако на овие 400 години додадеме уште 400 години во кои Израел бил во ропство во Египет:

„И Господ му рече на Аврам: ‘Знај дека потомците твои ќе бидат придојдени во туѓа земја, ќе робуваат и ќе ги мачат четиристотини години’“ (Создавање 15:13).

Тоа значи 800 години, и повеќе од 50 години од раѓањето на Амалек од страна на Исавовиот син, кога Јаков, братот на Исав, живеел во Ханаан пред да замине кај Јосиф во Египет. Излегува дека ова е повеќе од 800 години милост за овој народ.

Колку генерации на Амалици се смениле за ова време? Многу. И што се сменило во нивните животи? Во нивниот дух? Во нивниот став кон Бога, кон луѓето? Амалиците заборавиле дека нивните предци, Исав, Јаков и Авраам, му се поклонувале на живиот Бог. Тие го напуштиле Бога и почнале да ги убиваат своите роднини, оние што му служеле на Бога, како Каин, кој го уби Авел. Не е тешко да се погоди каков дух поседувале овие луѓе:

„Чедата Божји и чедата ѓаволски по тоа и се познаваат. Секој што не постапува праведно, и секој што не го љуби братот свој, не е од Бога. Зашто тоа е пораката што ја чувте од почетокот – да се сакаме еден со друг. Но не како Каин, кој беше од лукавиот и го уби брата си. А зошто го уби? Затоа што неговите дела беа лоши, а на неговиот брат – праведни“ (1. Јованово 3:10-12).

ВО КОИ СЛУЧАИ БОГ Е ПРИНУДЕН ДА ИСТРЕБИ НАРОД?

Саул, така да се каже, покажал сочувство и сожалување кон царот на Амалиците – Агаг. Тој расудувал на ист начин како и многу христијани денес, велејќи дека уништувањето на народите по Божја заповед е сурово, треба да се покаже милост, Бог не е прав во Своите одлуки:

„Но Саул и народот го поштедија Агаг и најдобрите овци, волови и згоените јагниња, и сè што е вредно, не го уништија, а го уништија само она што е лошо и безвредно. И дојде слово од Господ кон Самоил: ‘Жалам што го поставив Саул за цар, бидејќи тој се одврати од Мене и не го исполни зборот Мој’“ (1. Самоилова 15:9,10)

Зошто Бог на милоста, љубовта и простувањето ја донел оваа сурова смртна казна? На крајот на краиштата, Бог е Бог на љубовта. Да, но зарем Тој не ја покажал Својата љубов кон овој народ повеќе од 850 години? И што се сменило во нив? Ништо, нема покајание. И ова ќе го видите подоцна.

Дали Божјата љубов подразбира целосна согласност со гревот и попустливост во беззаконието? Не. Нели Самиот Божји Син, кого многумина погрешно го прикажуваат од Бога Отецот, сметајќи го за подобар од Бога Отецот, не рекол дека Неговата љубов, на Христа, исто така не подразбира неказнивост:

„Тогаш ќе им каже и на оние што се од левата страна: ,Бегајте од Мене, проклети, во вечен оган, приготвен за ѓаволот и за неговите ангели’“ (Матеј 25:41).

Господ го знае крајот од самиот почеток. И, ако Тој зборува за нивно уништување, откако покажал милост кон грешниците, која не довела до промени, тоа е само затоа што тие никогаш нема да се покајат и да се променат.

АМАЛИЦИТЕ СЕ КАКО ПРЕТПОТОПНИТЕ ЛУЃЕ ВО СВОЈАТА ТВРДОГЛАВОСТ

Така било и со претпотопниот свет, на кој му биле дадени 120 години посебна благодат, за време на кои се слушале повиците на Ное за покајание, но што гледаме? Покајание? Не. И затоа следело уништување:

„А земјата се израсипа пред лицето на Бога, и се исполни со неправда. И погледна Бог на земјата, и ете – таа беше расипана: бидејќи секое суштество беше се отклонило од својот пат на земјата“ (Создавање 6:11,12).

„И му рече Господ на Ное: ‘Влезете во ковчегот ти и целото твое семејство, бидејќи ти си единствениот праведен пред Мене во овој род’“ (Создавање 7:1).

„Тогаш го изгуби животот секое суштество, што се движеше по земјата: и птиците, и добитокот, и ѕверовите, и сите лазачи, што се влечат по земјата, и сите луѓе; сè, што на копното имаше здив во ноздрите свои, изумре“ (Создавање 7:21,22).

ДАВИД ГО ПРАВИ ОНА ШТО САУЛ НЕ ГО СТОРИЛ

Како доказ дека Амалиците се безнадежни и не се подобруваат со текот на времето, сведочи инцидентот со сопругите и децата на Давид и неговите пријатели. Додека Давид и неговите војници не биле во градот Циклаг, Амалиците, искористувајќи го фактот дека во градот имало само жени, деца, слаби и без одбрана, го опколиле градот, го ограбиле, го запалиле и ги зеле жените и децата во ропство:

„На третиот ден, откако Давид и луѓето негови тргнаа за Циклаг, Амаликијците го нападнаа Циклаг од југ, го презедоа и го изгореа со оган; жените, пак, и сите што беа во него, од мал до голем, не ги убија, туку ги одведоа во плен и отидоа по патот свој. Се приближи Давид и луѓето негови до градот, и ете, тој е изгорен со оган, а жените нивни, синовите нивни и ќерките нивни се земени во плен. Давид и народот што беше со него, почнаа да викаат и да плачат, додека имаше сила во нив за плачење“ (1. Самоилова 30:1-4).

Повторно е исто, како што било пред 400 години: тие ги напаѓале слабите со цел да ги ограбат и претворат во робови, ова е нивниот животен стил, ова е нивниот карактер:

„Давид му се заколна, и тој ги поведе. И ете, Амаликијците, распрснати по целата таа земја, јадеа и пиеја и празнуваа поради големиот плен што го беа зеле од земјата филистејска и од земјата јудејска“ (1. Самоилова 30:16).

Затоа, Бог вели за Амалиците дека Давид мора да ги стигне и да ги казни, односно да го направи она што Саул не го сторил во негово време:

„Давид Го праша Господа, велејќи: ‘Да го гонам ли тоа мноштво, и ќе ги стигнам ли?’ А одговорот му беше: ‘Гони, ќе стигнеш и ќе ги избавиш’“ (1. Самоилова 30:8).

Втората книга на Самоил започнува со зборовите:

„По Сауловата смрт, кога Давид се врати по разбивањето на Амаликијците и престојуваше во Циклаг два дена“ (2. Самоилова 1:1).

Давид делува во рамките на послушноста на Бога, послушноста на заветот. Не како Саул, кој го оставил царот Агаг жив, оставајќи го гревот, оставајќи го нивниот поглавар. 

ШТО НЕ БИЛО ВО РЕД СО САУЛОВАТА ПОСТАПКА?

Сите тие се прототипи, а главниот непријател на Бога и созданието е сатаната. Саул верувал дека Бог направил грешка затоа што Агаг требало да биде уништен, дека тоа е бездушна одлука на Бога. Саул верувал дека Бог згрешил уништувајќи ги Амалиците, исто како што многумина денес веруваат дека Бог не е во право кога наредил уништување на некои народи.  Со своите постапки, Саул покажал дека е „попаметен“ од Бога. Саул го возвишил својот ум над Божјиот ум:

„Вака вели Господ Бог: затоа што го издигна срцето свое и велиш: ‚Јас сум бог, седам на божји престол, во срцето на морињата’, иако си човек, а не бог, го изедначуваш твојот ум со умот на Бога“ (Езекиел 28:2).

Саул, поттикнат од сатанскиот дух, го оставил жив царот на Амалиците, кој исто така бил поттикнат од духот на сатаната. Слично привлекува слично.

Оставајќи го во живот овој народ, кој постојано хулел на Духот Божји, се заканувало со уништување на целиот Божји народ. Бог го видел тоа, но Саул не, затоа што не бил поттикнат од Духот Божји, туку бил под влијание на духот на сатаната.

КОН ШТО ДОВЕЛО НЕПОСЛУШНОСТА НА БОГА?

Ова е проблемот на многу читатели на Библијата, нивната ограниченост, кратковидост, многумина во духовниот живот не гледаат подалеку од нивниот нос и се водат со своите проценки, не од Божјиот Дух.

Благодарение на оваа историја, која ја покажува непослушноста на расипаниот Саул кон Бога во уништувањето на расипаните Амалици и последиците од таа непослушност, добивме можност да видиме до какви опасни последици за вистината и Божјиот народ може да доведе непослушноста на верниците поради нивната кратковидост.

Времето помина, а Израел во деновите на Артаксеркс и Естира бил речиси истребен, затоа што Аман успеал да издаде декрет за истребување на сите Евреи низ сета Медо-персиска империја. Аман е потомок на Амалик, врз кого Саул се смилувал и денес многу христијани жалат, читајќи ја Библијата, седејќи дома во топлината на својот удобен кауч.

Но, ако овие народи за кои Господ рекол дека треба да се истребат во Негово време, преживеале, тогаш не знаеме што ќе се случеше со христијанството, дали Израел ќе преживееше среде овие народи и дали тогаш можеше да дојде Христос, бидејќи се родил во тело на Евреин. Бог ја знае иднината на сите народи и на секој човек:

„Јас го навестувам во почетокот она што ќе биде на крајот, од старо време она што уште не станало“ (Исаија 46:10).

АКО ГИ СПАСИШ РАСИПАНИТЕ, ТИЕ ЌЕ ГО СТОРАТ ИСТОТО

Дали мислите дека Бог, како Татко, не жали за таквите народи? Бог ги жали и нив. Тој жали за нив, но тие повеќе не реагираат на влијанието на Неговиот Дух. Тие се целосно во моќта на сатаната и со тоа ја одредиле својата иднина. Сатаната не може да даде живот, ова го поседува само Бог. Откако го отфрлија самиот живот во лицето на Бога и Неговата вистина, тие се осудени на смрт. И ова е вистината и во Стариот и во Новиот Завет:

„Стравот Господов е извор на животот, извор што оддалечува од мрежите на смртта“ (Изреки 14:27).

„Кој верува во Синот, има вечен живот; а кој не верува во Синот, нема да види живот, но гневот Божји ќе биде врз него“ (Јован 3:36).

И затоа, Бог, знаејќи го ова, за да ги спаси оние што го сакаат доброто, што ја сакаат вистината, е принуден да ги уништи оние што го сакаат сатаната и му служат во уништување на доброто, на вистината и љубовта.

Бог ги истребил и ќе ги истреби плевелите и каколот за животот на пченицата. Кога Христос ќе дојде на Земјата и расипаните ќе загинат, ова ќе биде единственото средство за спасување на Божјата вистина во човештвото. Зашто, расипаните ќе ги истребуваат праведниците издавајќи смртен декрет:

„И му се даде да вложи дух во бистата на ѕверот, та да прозборува тој и да направи да бидат убиени оние кои нема да се поклонат пред бистата на ѕверот“ (Откровение 13:15).

Ако ги помилувате нечесните, тогаш на новата земја тие ќе го прават тоа што го правеле порано, т.е. злото и беззаконието, затоа што ова зло е веќе во нив самите, а не само во сатаната:

„Ако нечесен биде помилуван, тој нема да се научи на правда, ќе злодејствува во земјата на праведните и нема да погледне на величието Господово“ (Исаија 26:10).

Безбожниците ќе го потврдат ова со своите постапки, кога ќе бидат воскреснати по илјада години:

„А кога ќе се навршат илјада години, сатаната ќе биде пуштен од затворот свој, и ќе излезе да ги лаже народите по четирите краишта на земјата… и да ги собере за војна; нивниот број е колку морскиот песок“ (Откровение 20:7,8).

Како што умреле – мразејќи го Бога и Неговите деца – така и воскреснале.

ЗОШТО ДАВИД ГО УБИЛ АМАЛИКОТ?

Амалик доаѓа кај Давид: му се поклонува – во знак на почит; во искината облека – во знак на голема тага:

„Ете, на третиот ден доаѓа човек од Сауловиот логор; облеката му е испокината и на главата има прав. Штом дојде кај Давид, падна на земја и му се поклони“ (2. Самоилова 1:2)

И тој почнува да ги кажува фактите. И не само фактите. Тој се надева дека Давид, како и сите обични луѓе, го мрази својот непријател, гонител и ривал за престолот, и затоа ќе му се заблагодари за „добрата вест“ за смртта на Саул, како и за учеството на Амаликот во оваа благородна цел. На крајот на краиштата, тој го убил Саула и го донел царскиот венец:

„И јас се приближив до него и го убив, бидејќи знаев дека тој нема да остане жив по паѓањето свое; и го зедов царскиот венец што беше на главата негова, и гривната што беше на раката негова, и ги донесов тука на господарот свој“ (2. Самоилова 1:10).

Амаликот не се плашел да го убие Божјиот помазаник и потоа да се пофали со тоа.

Давид не го убил поради неговата националност, односно затоа што е Амалик, Давид не бил националист и не постапувал со предрасуди. Давид наредил да го убијат заради неговото дело:

„И Давид повика еден од момците и му рече: ‘Дојди и убиј го!’ И оној го уби, и тој умре.И Давид му рече: ‘Твојата крв нека биде врз главата твоја, бидејќи твојата уста сведочеше против тебе, кога велеше: Го убив помазаникот Господов’“ (2. Самоилова 1:15,16).

Амаликот постапил претпазливо, тој сакал да заработи поени во очите на Давид убивајќи го Саула за да добие висока позиција со новиот цар. Давид бил револтиран од таквата „помош и грижа“ за смртта на човекот што умирал и не ја прифатил таквата благодарност.

Тој пред него гледал лукав и пресметлив човек, убиец на Божјиот помазаник. Амаликот го сторил она што само Бог има право да го стори – да одземе живот кога смета дека е соодветно. Самиот Давид не му го одзел животот на Саул, Божјиот помазаник, иако и самиот бил Божји помазаник.

КАКОВ ДУХ ИМАЛ ДАВИД, А КАКОВ АМАЛИКОТ?

Во духовната војна, не е сè толку едноставно како што изгледа на прв поглед, бидејќи во прототипот, помазаниот цар е симбол на Месијата, Царот, Помазаникот Божји, односно Христос. Амаликот имал ист дух како оние кои, со векови подоцна, го распнале Исус, а потоа му се потсмевале на човекот што умирал на крстот. Тој наредил да му се прекршат колената на човекот што умирал за да заврши побрзо и на крај му ги проболе ребрата со копје. Ова е духот на сатаната. Духот Божји, кој се манифестира во синовите Божји, е различен:

„Спасувај ги оние што ги водат на смрт, и поштеди ги оние, кои уплашени одат кон губилиштето“ (Изреки 24:11).

„Зар Јас сакам смрт за грешникот? вели Господ Бог. Напротив, Јас сакам тој да се откаже од патиштата свои и да биде жив? Зашто Јас не сакам никој да умре, вели Господ Бог; но поправете се – и живејте“ (Езекиел 18:23,32).

Духот што го покренува Давид е Божји Дух; а духот со кој Амаликот е воден е духот на сатаната. Овој контраст е мошне забележлив. Давид жали за смртта на Саул, а Амаликот го докрајчува Саула и уште и се радувал на тоа, ја шири оваа порака и посакува да добие нешто од тоа. Амаликот се однесувал како што се однесувал неговиот народ во секое време. Тој е син на својот народ, тој е во ист дух со него, тој е убиец на слабите и беспомошните. И тоа го прави без милост, за своја корист.

АМАЛИКОТ ЛАЖЕ ОД ПОЧЕТОК ДО КРАЈ

И тоа не е сè. Дозволете ни да си го поставиме прашањето: Што правел претставникот на овој народ на бојното поле? Неговиот одговор: Случајно бев таму. Случајно зачекорив на бојното поле и случајно отидов на планината:

„А момчето што му раскажуваше, рече: ‘Јас случајно отидов на планината Гелвуја, и ете, Саул падна врз копјето свое, а колите и коњаниците го стигнаа’“ (2. Самоилова 1:6).

Амаликот вели дека Саул паднал врз копјето, а филистејските коли и коњаници го стигнале. Немаше време, ниту излез. Саул моли: „Убиј ме“, – и тој го убива, го зема венецот и слободно го напушта бојното поле, а сето тоа успева да го стори пред коњаницата што се приближувала. Каков херој, и каков добар човек! Како успеал да избега пеш од коњаниците? Каква брзина!

Сè што рекол било лага, како и неговата искината облека, како знак на тага. Библијата вели дека Филистејците, по победата, на бојното поле отишле дури следниот ден по битката, а не веднаш, и дури тогаш го пронашле Саула мртов:

„Така умреа во тој ден Саул и трите синови негови и оруженосецот негов, а исто така и сите луѓе негови заедно. Израелците кои живееја кон долината и од оваа страна на Јордан, откако видоа дека луѓето израелски избегаа и дека Саул умре и синовите негови, ги напуштија градовите свои и избегаа, а Филистејците дојдоа и се населија во нив. На другиот ден Филистејците дојдоа да ги ограбуваат убиените и го најдоа Саул и тројцата синови што беа паднале на планината Гелвуја. Го свртеа и му ја пресекоа главата, го симнаа од него оружјето и испратија по целата филистејска земја, да го разгласат тоа по идолските светилишта и на народот“ (1. Самоилова 31:6-9).

Гледате колку е важно да се забележат сите детали во Божјата реч, бидејќи тие детали ни даваат целосна слика за тоа што се случувало тогаш. И ова ни помага да разбереме каков дух имале учесниците на овој или оној настан во минатото.

ШТО АМАЛИКОТ НЕ ЗЕЛ ВО ПРЕДВИД ВО СВОЈАТА АРОГАНЦИЈА?

Амаликот лажел за своја корист. Тој дошол на бојното поле пред Филистејците, со цел да се вклучи во грабежот во духот на својот народ. Одел меѓу мртвите и ранетите, барајќи да ограби некого од мртвите и ранетите. Ограбувањето на беспомошни лица е вообичаена практика за Амалиците.

И така, додека ја извршувал својата вообичаена работа, Амаликот го нашол Саула. Неговиот изопачен ум му вели дека ограбувањето на мртвите и живеење од грабеж е добро, но многу е подобро и полукаво да се стекне довербата на Давид, и да се живее цел живот во благосостојба со царот, па дури и да се шета како херој.

Тој се надевал дека Давид ќе го возвиши за убиството на неговиот непријател Саул и за венецот што му го донел. Но, лукавиот Амалик една работа не ја зел во предвид, дека Давида го водел Божјиот Дух. Бог, на кого Давид секогаш му служел, му дал јасно разбирање на својот посветен слуга кој стои пред него и како да се справи со него.

САМО БОГ МОЖЕ ДА НИ ПОКАЖЕ, КОЈ СТОИ ПРЕД НАС

Драги мои пријатели, верувајте дека ако имаме блиска заедница со Господ, Тој ќе ни даде јасно разбирање за тоа со кого разговараме и кој стои пред нас – дарот на распознавање на духовите:

„Возљубени, не верувајте му на секој дух, туку проверувајте ги духовите: дали се од Бога, бидејќи многу лажни пророци се јавија во светот“ (1. Јованово 4:1).

Ова е особено актуелно за нашето последно време:

„А Духот јасно зборува дека во последните времиња некои ќе отстапат од верата, слушајќи измамнички духови и злодуховски учења, преку лицемерството на оние што зборуваат лага и имаат догорена совест“ (1. Тимотеј 4:1,2).

Денес ова е толку актуелно кога многумина ги отфрлаат непоколебливите столбови на библиската вера, како што се небесното светилиште и истражниот суд , светоста на саботата од залезот на Сонцето, а не Месечината да ја одредува, вистината за пророчкиот дар на Елена Вајт и др.

Бог може и сака да ни помогне денес, за да не бидеме измамени од лажни духови. Но, за ова не треба да ја рушиме оградата на вистината со која Тој го опкружил Својот народ.

Затоа што ако останеме без оваа заштитна ограда, тогаш ќе се соочиме со духовен колапс, разочарување и вечно уништување. Исус Христос во сè му бил верен на Својот Отец, и затоа Бог со Својот Дух постојано го водел Неговиот живот. Самиот Бог бил присутен во Неговиот живот:

„Како Го помаза Бог со Дух Свети и со сила Исус од Назарет, и како Тој одеше вршејќи добри дела и исцелувајќи ги сите што беше ги нападнал ѓаволот, зашто Бог беше со Него“ (Дела 10:38).

Благодарение на ова влијание на Божјиот Дух, Тој знаел што има во човекот и не им се доверувал во рацете на оние кои можеле, под влијание на сатаната, да се обидат да го нарушат планот на спасението:

„Но Самиот Исус не им се доверуваше, бидејќи ги познаваше сите, и немаше потреба никој да Му сведочи за човекот, бидејќи Самиот знаеше што има во човекот“ (Јован 2:24,25).

САМО ЧОВЕК ПОКРЕНАТ ОД ДУХОТ БОЖЈИ ЌЕ БИДЕ СПАСЕН

Господ копнее Неговиот народ да биде покренат од Божјиот Дух, бидејќи само така ќе знаеме кој е пред нас: искрен христијанин или лицемер. И ќе знаеме како да се справиме со тоа. Ќе знаеме кои се нивните намери, за да знаеме дали да ги градиме или уништиме нашите односи со нив, бидејќи тоа е прашање на нашето спасение.

Само човек покренат од Светиот Дух нема да биде измамен од сатаната и ќе биде спасен. Ако Давид не бил во право, покрај него ќе имаше расипан човек кој ќе ги вршеше своите дела зад грбот на Давид, мислејќи само на неговиот сопствен интерес, а не на Божјото дело, криејќи се зад царскиот авторитет и моќ. Колку е опасно да се имаат вакви лицемерни советници.

Библијата вели:

„Не е добро да се биде лицемерен: таков човек и за парче леб ќе изврши неправда“ (Изреки 28:21).

Давид постапувал мудро со Амалиците, бидејќи Бог му дал разум, и затоа Давидовото царствобило укрепено и претставувало еден вид на вечното Христово царство.

НЕКОЛКУ ЗАКЛУЧОЦИ ОД ДЕНЕШНАТА ТЕМА

Ајде да извлечеме неколку општи заклучоци од оваа тема, бидејќи многу работи се веќе кажани. Многу христијани не ја проучуваат Библијата со отворено срце кон Духот Божји, и затоа донесуваат погрешни заклучоци за Божјиот карактер и Неговите дела. Особено со читање на Стариот Завет, кој е илустрација на она што Бог своевремено ќе го стори во Новиот Завет, и ова е корисно за сатаната, да им ја всади на луѓето идејата дека Бог е суров.

Бог не е суров, Тој никогаш нема да дозволи човек да умре ако има некоја шанса да го спаси. Тој направил сé што можел за да го спаси претпотопниот свет. Тој дал време пред крајниот рок и уште еден период од 120 години, но сето тоа било залудно: „зло во секое време“, и потопот останал единственото средство за спасување на човештвото од целосно уништување со грев.

Господ им дал повеќе од 800 години милост на Амалиците, но тие не се смениле, туку ги убиваа слабите заради грабеж. „Добриот“ Саул, не уништувајќи ги, речиси го уништил Божјиот народ во деновите на Естира и со тоа го довел во опасност целиот план за спасение.

Бог знае кој може да се одржи во живот, а кој не. Неговата одлука не треба да се оспори или оценувана од нашите грешни умови. Божјата волја мора да се разбере и прифати, а не да се предизвикува. Споровите со Бога нема да доведат до нешто добро.

Погледнете на Голгота, каде што Божјиот карактер е целосно откриен – Бог е љубов. Тој сака да нè спаси сите нас. Смртта на Исус е одговорот на контроверзното прашање: Каков е Бог?

ИЗМАМАТА СЕПАК ЌЕ БИДЕ РАЗОТКРИЕНА

И уште еден заклучок. Измамата порано или подоцна ќе биде разоткриена. Невозможно е со измама да се влезе во Царството Божјо и да се има наклоност кон Христа, исто како што Амаликијците се обиделе со измама да влезат во Господовото општество и да ја имаат Давидовата наклоност. За оние што се спасени, се вели:

„И во устата нивна измама не се најде; тие се непорочни пред престолот Божји“ (Откровение 14:5).

Сатанската измама во врска со Божјата суровост исто така ќе биде разоткриена. Целиот универзум, вклучително и оние казнети од Господ во сите времиња, по завршетокот на милениумското царство и откако ќе им бидат презентирани сите докази за Божјата љубов кон нив, и како тие ја отфрлиле таа љубов, ќе признаат:

„Да, Господи Боже Седржителе, вистинити и праведни се Твоите пресуди“ (Откровение 16:7).

ЗАКЛУЧОЦИТЕ ЗА БОЖЈАТА СУРОВОСТ НЕ ДОАЃААТ ОД БОЖЈИОТ ДУХ

Би било умесно да им кажеме на сите верници да не брзаат да ги кажат своите заклучоци за Божјата суровост. Бидејќи овие заклучоци не се од Духот Божји, се косат со библиската вистина и не се во целосна хармонија со сите текстови откриени во Светото Писмо.

И што е најважно, овој погрешен заклучок е во спротивност со откровението на Божјиот карактер, кој Божјиот Син Исус ни го открил на нас грешните. За откровението на Бог Отецот, кое Тој ни го донел, добро напишал Јован љубениот ученик на Христос:

„А известувањето, пак, што го чувме од Него и вам ви го предаваме, е тоа дека Бог е светлина, и во Него нема никаква темнина“ (1. Јованово 1:5)

Мислам дека лесно може да разберете дека светлината во овој случај значи добрина, вистина, љубов, светост, а темнината значи зло, лага, омраза и грев. Бог не е злобен, Бог е љубов, но љубовта, вистинската љубов, не подразбира попустливост. Вистинската љубов знае каде ќе доведе попустливоста, и затоа, знаејќи го ова, брза да го спречи целосното уништување на создадениот свет. Значи, оние што не го разбрале ова откровение за Бога, дека Бог е светлина и дека во Него нема темнина, за таквите апостол Јован пишува:

„Ако речеме дека со Него имаме заедништво, а одиме во темнина, тогаш лажеме и не постапуваме според вистината“ (1. Јованово 1:6).

Ако човек, комуницирајќи со Исус, со Оној кој е единствениот што го познава Бога Отецот во сета полнота и дошол да им го открие на луѓето во Неговата полнота и го открил во целост, продолжува, читајќи го Стариот Завет и Божјите заповеди за уништување на грешниците да зборува дека ова е неправедно и сурово, тогаш тој човек нема заедница со Христа, не го познава Бога и сè уште е во темнина, а не во светлина. Која е опасноста? Тој е под закана да остане без простување на гревовите и да пропадне:

„А ако, пак, во светлина одиме, како што е Тој самиот во светлина, тоа значи дека ние еден со друг имаме заедништво, и крвта на Исус Христос, Неговиот Син, нè очистува од секаков грев“ (1. Јованово 1:7).

ЗА НАС Е МНОГУ ВАЖНО ДА ИМАМЕ ПРАВИЛНО РАЗБИРАЊЕ ЗА БОЖЈИОТ КАРАКТЕР

И токму таквите „милостиви луѓе“ ќе ги убијат вистинските Христови следбеници во нашето време, како Каин, кој сметал дека крвната жртва на јагнето е премногу сурова заповед на Бога, а тој самиот го убива својот брат без сочувство. За таквите „милостиви“ Христос рекол:

„Ќе настапи време кога секој што ќе ве убие, ќе мисли дека на Бога Му принесува служба. Тоа ќе го прават, зашто не Го познаа Отецот, ниту Мене“ (Јован 16:2,3).

Само правилното разбирање на Божјиот карактер, како што го открил Синот Божји, му дава на грешникот цврста гаранција дека крвта на Исус Христос ќе го очисти од сите гревови, вклучувајќи го и гревот на искривено разбирање на карактерот на Бог Отецот.